(arab. Muhammad Ibn Abdallah) – ok. 570–632, Prorok islamu, ostatni z wysłanników i proroków Bożych, którzy zsyłani byli przed nim do żydów i chrześcijan, „pieczęć proroków”. Głosił wiarę w Jedynego Boga i przypominał zapomniane objawienie żydom i chrześcijanom, którzy, miał nadzieję, pójdą za nim, lecz tak się nie stało. Ok. 610 r. na górze Hira archanioł Gabriel objawił mu pierwsze wersety Koranu (objawienia te trwały ponad 20 lat), które M. zapamiętywał i recytował swoim zwolennikom. Początkowo działał w Mekce, w 622 r. przeniósł się (hidżra) do przychylniejszej mu Medyny, gdzie z Proroka stał się zwierzchnikiem nowej społeczności muzułmańskiej. Początkowo żonaty tylko z Chadidżą, po jej śmierci pojął więcej żon (prawo do posiadania więcej niż czterech żon to tzw. przywilej Proroka). M. służy za wzór pobożnego muzułmanina.